İmparatorluklara yüzyıllarca başkentlik eden İstanbul, önce saltanatın kaldırılması, ardından cumhuriyetin ilanı ve son olarak halifeliğin kaldırılmasıyla, idari vasfını tümüyle kaybetti. Türkiye Cumhuriyeti’nin Ankara’yı başkentlikle “onurlandırması” ise stratejik kaygılardan öte tümüyle genç devletin hedeflediği modern ulus-devlet amacıyla ilişkiliydi. Oysa İstanbul’un temsil ettiği değerler, sahip olduğu tarihi geçmiş ve barındırdığı unsurlar, iktidar açısından ulaşılmak istenen modernleşme hedeflerine birer engeldi.

Yeni iktidara göre fazlasıyla “islamî” ve “kozmopolit” bulunan, aynı zamanda kontrol edilmesi güç unsurlarıyla güven telkin etmeyen İstanbul, yoksul kalmış Anadolu’nun müsebbibiydi. Kalkınma hamlelerinde Anadolu’nun önceliğine önem verilirken “çürümüş geçmiş” olarak tanımlanan Osmanlıyla hesaplaşılması yeni ideoloji açısından tutarlı bir girişimdi. Bu idealler çevresinde Cumhuriyet’in ilk yıllarıyla birlikte alınan siyasi ve iktisadi kararlar; nüfusu gerilemiş, idari fonksiyonlarını yitirmiş, bir zamanların ticaret merkezi olan İstanbul’u, ihmallerin ve kayıtsızlığın hüküm sürdüğü bir evreye sürükledi. İmkânsızlıklarla mücadelenin simgesi durumundaki örnek ve fedakâr kent Ankara’nın, modernleşme sürecindeki gelişimi yeni Türkiye’nin vitrini olurken, İstanbul ötekileştirilip edilgen hale getirildi. Ulusal kalkınma hedeflerinde birikiminden yararlanılmayan İstanbul, başta ticari olmak üzere birçok alanda ekonomik üstünlüğünü kaybetti. Elinizdeki kitap, bahsi geçen iddiaları iki bölümde toplamaktadır. İlk bölüm, modern ulus-devlet bağlamında Ankara’nın önemine dikkat çekerken, ikinci bölüm başkentlik sonrası İstanbul’un hükûmet politikaları karşısındaki durağanlaşma ve gerilemesine yoğunlaşmıştır.